Blog Volgende fase in tijden van Corona: die van rouw
Na die eerste coronamaand en de drastische veranderingen, zijn we stilaan gewend aan het nieuwe “gewoon”: thuiszitten, fysieke afstand, digitaal werken, het dagelijks luisteren naar de cijfers, het herstructureren van onze tijd, nadenken over noodzakelijke verplaatsingen en ik kan zo nog wel even doorgaan. Ons beeld over Covid 19 is ook wat in perspectief gezet en we beseffen dat Covid vanaf nu bij ons hoort.
Deze week merkte ik een verandering. Alles is complexer; meetings lopen uit, de toon is wat meer gespannen, eenvoudige dingen lukken niet, focus is wat lastiger. En toen kwamen de besluiten over verlenging van de corona maatregelen. Helemaal geen verrassing, maar ze zetten naar mijn gevoel wel een nieuw proces in gang : rouw! Het besef dat niets ooit nog zoals voorheen zal zijn, nestelt zich stilaan in al onze cellen.
En dat doet wat met me, merk ik. Mijn tenen zijn wat langer, ik droom wat heftiger, ik begin het vastpakken van mijn kids nu wel heel erg te missen, ik baal over het feit dat mijn vakantieplannen in het water vallen, ik misloop Sting op Gent jazz -voor de tweede keer !- opdrachten worden uitgesteld tot…? , ik heb angsten die ik voordien nooit gehad heb. Mijn lichaam is wat strammer en houdt vast, ondanks mijn dagelijkse yoga oefeningen. Dus ja, ik ben verdrietig. En dat luidop zeggen doet deugd en lucht zelfs op.
Dat verdriet is terecht en mag er zijn. Ik wil er vooral ook niet zomaar aan voorbij gaan. Sterker nog, ik denk dat we met zijn allen- ieder op zijn tempo- wat dienen te rouwen. Want daar dient rouw voor: afscheid nemen. En de lijst van afscheid is best wel impressionant. Velen onder ons hebben vrienden en/of familie verloren aan Covid 19 en hebben geen afscheid kunnen nemen zoals het hoort. Daarnaast nemen we afscheid van een tijdperk, van ons financieel en economisch model, onze “normale” manier van leven, werken, werkperspectief, reizen, plannen, kortom ons perspectief op de wereld.
Voorlopig hebben we meer vragen dan antwoorden. En we zien het beste en het slechtste in de mens naar boven komen; politici nemen wereldwijd vreemde bochten, dichterbij huis zien we hetzelfde fenomeen: iedereen laveert tussen hoop en angst.
Komen we dat te boven, natuurlijk! De kostprijs kennen we nog niet, maar zeker is dat we een ferme klap krijgen en dat die lang zal nazinderen.
Laat ons daar dus maar op voorbereiden. De dingen waar we wel vat op hebben, liggen binnen handbereik: onszelf. We kunnen bouwen aan onze veerkracht: focussen op wat er wel is, mild zijn voor onszelf en onze naasten, nieuwe dingen leren, accepteren dat niet alles meteen lukt en dat we soms een off day hebben, een plek geven aan rouw. Onze menselijkheid meer dan ooit omarmen. De weg is nog lang, het pad ongekend, rauw.
Kommentare