Onlangs was ik op vakantie in de UK. Voor het eerst was ik zelf bestuurder . Dat vond ik best spannend. Mijn eerste “roundabout” nam ik feilloos, doch met knikkende knieën. De tweede lukt ook, en de derde, oeps, dat ging iets minder vlot. Ik nam een verkeerde exit en kwam in druk verkeer op de M25 terecht. Ook dat kwam uiteindelijk goed. De eerste keer rechts voorbijsteken, dat voelde als mijn eerste rijles, ruim 35 jaar geleden. “Exciting” dus en ook best allemaal frightening. Ik besefte maar al te goed dat de geringste fout zware consequenties kon hebben. Gelukkig liep mijn eerste rijavontuur goed af, maar ik vond het leerproces wel interessant.
Ik twijfelde niet aan mijn rijcapaciteiten, ruim 35 ervaring, dat is best een comfortabele start. En toch was ik heel erg gestrest. Ik was me ervan bewust dat ik niet moest leren autorijden, maar me gewoon aan de nieuwe context en regels diende aan te passen. En dat vooral de ingesleten routine van eerst naar rechts en dan naar links kijken het grootste gevaar zou opleveren. Focus was dus belangrijk. Gelukkig vond ik mijn co-piloot een deskundige mentor. Elke keer vroeg ik “kijk je mee?” en na elk geslaagd maneuver kreeg ik feedback, “goed gedaan”, “volgende keer vroeger voorsorteren op het tweede rijvak,… “, waauw, wat leer je snel”. Mijn vertrouwen groeide met elk manoeuver dat ik nam. En na een week oefenen kan ik bevestigen dat ik een volgende rit in de UK met meer vertrouwen tegemoet zie en zelfs zonder begeleiding alleen zou aandurven. Geweldig niet?
Eens te meer kon ik ervaren hoe leren versnelt als je kunt rekenen op coaching en feedback. Wat een meerwaarde als je als lerende heldere instructies krijgt! Hoe geweldig als mensen je zeggen dat je het goed doet en hoe dat een boost geeft aan je zelfvertrouwen! Als ouder weten we hoe onze kinderen groeien als ze aangemoedigd worden. We maken ook mee hoe snel hun zelfvertrouwen aangetast wordt, als een leerkracht of een ouder kritisch en weinig bevestigend optreedt. Een foute of slecht gedoseerde opmerking kan desastreuze gevolgen hebben op het leervermogen, zelfvertrouwen of motivatie van de lerende. En ongeacht onze leeftijd , dat mechanisme verandert nooit.
Quasi elke dag worden we uitgenodigd worden om iets nieuws te leren of te doen. En het blijft verbazingwekkend hoe weinig we doorgaans zelf bevestiging geven of krijgen in onze werkomgeving. Het lijkt erop dat je door het feit dat je betaald wordt om je arbeid of je diensten, je het recht verliest op aanmoediging en bevestiging. Bizar toch? Zeker als je weet welk verschil het maakt voor jezelf of voor je medewerker? Voor je motivatie, je “goesting” om ’s anderendaags weer monter voor de dag te komen.
We zijn het met zijn allen eens over het belang van feedback of aanmoediging. Het blijkt een ander paar mouwen als het gaat over de gewoonte aankweken om het te doen en te blijven doen. Nochtans is dat niet zo moeilijk:
1. Je besluit dat je die dag , vandaag dus, positieve feedback op je to do lijst hebt en concreet X aantal keer schouderklopjes gaat geven, of iemand specifiek, of een team,…
2. Je besluit ’s voor morgen hetzelfde
3. En opnieuw ,…. en opnieuw
4. Ook als je een slechte dag hebt-wellicht heb je er dan hoegenaamd geen fut voor- doe je toch moeite om schouderklopjes te geven of op zijn minst om vriendelijk te blijven.
Als je dit 3 weken elke dag consequent volhoudt, is de kans groot dat je het blijft doen. En bovendien dat meer mensen in je omgeving het ook beginnen doen, en jou dus ook schouderklopje geven. Leuk meegenomen toch?